De ontwikkeling van een ECP kan theoretisch vanuit een ‘blueprint’ benadering plaatsvinden, waarin verschillende biomassaprocessen eerst geheel op papier worden gecombineerd met een sterke onderlinge interactie. Dit vergt gelijktijdige ontwikkeling van meerdere processen, vaak door verschillende partijen. Synergie tussen processen (o.a. door gebruik te maken van gezamenlijke faciliteiten en infrastructuur en het onderling uitwisselen van reststromen) kan aanzienlijke economische voordelen opleveren. Er zijn echter een aantal keerzijdes: de ontwikkeling vergt langere aanlooptijd, partijen moeten heel goed op elkaar afgestemd zijn en ze moeten samen vooruit willen (terwijl veel ondernemers de neiging hebben de kat uit de boom te kijken), en het geeft grotere risico’s door onderlinge afhankelijkheid.
In de praktijk is het heel moeilijk om een 'blueprint' te ontwikkelen, met verschillende betrokken partijen. Een stapsgewijze ontwikkeling komt vaker voor waarbij nieuwe processen worden geïntegreerd met reeds aanwezige processen. Dit geeft minder risico’s, maar is suboptimaal door een beperkte (niet optimale) integratie.
De waarneming die nu vanuit het ECP project gedaan kan worden is dat de meest werkbare situatie optreedt als:
- er een grote partij is die al in basis op zichzelf de mogelijkheden heeft om tenminste deels een ECP op te zetten. Die kan zelf uitbreiden of met kleinere partijen allianties sluiten, dan wel overnemen.
- er een duidelijke ‘afnemer’ is die door prijsstelling en/of randvoorwaarden de conversie naar een meer ECP achtige verwerking kan stimuleren, zoals een overheid die (extra) CO2 credits biedt, een gemeente die voor wijkverwarming op biomassa gaat etc.
